Push push push
Stijl van coachen
In het professionele basketball en zeker in Spanje is het gebruikelijk dat trainingen achter gesloten deuren plaats vinden. Voor mij is de belangrijkste reden hiervoor dat ik wil kunnen werken zoals op kantoor. Niet dat er tien mensen praten, vier schreeuwen en twee aan het bellen zijn.
De supporters waren bij de eerste training heel respectvol. Ik ben blij dat de eerste training openbaar is geweest. Ik heb het gevoel dat mensen mijn keuze nu meer respecteren. Het was leuk om te zien hoe enthousiast de mensen reageren op de nieuwe spelers.
De supporters zijn belangrijk voor mij bij wedstrijden. Ik zie het publiek als een belangrijke factor in een wedstrijd. Nu hebben we gemiddeld 2.000 toeschouwers maar dat moeten er 4.000 worden. De mensen moeten gepusht worden door mijn spelers. Als zij wie dat doen krijgen zij wie de hulp van het publiek. Winnen en plezier beleven is waar het om gaat.
De trainingen die ik geef hebben een hoge intensiteit. Ik probeer spelers zodanig te pushen zodanig dat ze beter gaan spelen. Ze moeten gaan spelen als een teamspelers. Mijn hoge intensiteit en hoge verwachtingspatronen zullen zorgen voor conflicten. Ik weet dat er elke week een conflict zal zijn.
Ik kan goed omgaan met deze conflicten omdat ik weet dat dit de weg naar winst is. Deze weg bestaat uit het pushen, verbeteren en opbouwen van een team en gaat altijd gepaard met weerstand. Men kan verbeteren door veel te trainen.
Voor het opbouwen van een team is het belangrijk dat spelers zich belangrijk voelen. Ze zijn allemaal even belangrijk maar hebben verschillende rollen. Iedereen zal het team vanuit zijn rol moeten helpen.
De rollen zijn afhankelijk van wat een persoon aan het team wil bijdragen. Wanneer het bekend is wat iemand zal gaan brengen hebben we een afspraak. De speler zal zichzelf dan net zolang moeten verbeteren tot hij zijn afspraak nakomt. Zonder deze afspraken is er geen team want niemand kan dan meer op een ander vertrouwen.
Niemand mag zich belangrijker voelen dan een andere speler. Zonder de hulp van een ander kun je niet speciaal of bijzonder zijn. Statistieken van het vorige seizoen, achtergrond of nationaliteit interesseren mij niet. Wij hebben acht nationaliteiten in huis en dat vergt discipline en heel strikt zijn. Het team is nummer een binnen het teamproces en ik ben nummer twee.
Ik zal een voorbeeld geven. Tijdens het voorseizoen kwam een speler naar me toe met de tekst:coach ik heb vier fouten. Mijn reactie was:So what?. Veel coaches zullen de spelers beschermen maar ik doe dat niet. Wat denkt hij wel niet! Waarop baseert hij dat hij wel de laatste minuten van de wedstrijd zal spelen en een ander niet? Is hij beter dan die andere speler? Iedereen is belangrijk en zolang hij wil spelen blijft die staan. Indien de speler echt niet wil is het beter dat hij helemaal niet meer speelt.
Spelers mogen niet vanwege de fysiek zware training geblesseerd raken. Ze zullen zich moeten aanpassen en wennen aan het ritme van:training, training,training. Ik sta geen blessure toe dus wanneer een speler pijn heeft zal hij de volgende wedstrijd op de bank blijven. Het team een dagje vrij geven is net als kerst. Dat sta ik niet toe. Ze worden te relaxt en het ritme wordt onderbroken. Wij trainen zelfs op de wedstrijddag maar we hebben geen keuze. We weten dat we niet het meest getalenteerde team zijn.
In de dagen voor een wedstrijd bekijken we videos met onze fouten, plays van de opponent en de spelers afzonderlijk. De band met onze fouten van de wedstrijd tegen Joventut duurde 25 minuten. Voor de wedstrijd bekijken we in de kleedkamer nogmaals de video.
In het basketball zie je op het veld direct terug wat je doet tijdens een training. Dit in tegenstelling tot het voetbal waar ze weinig trainen. Alles gaat om trainen, trainen en nog eens trainen. Doordat ik veel wil trainen ben ik niet blij met het competitieschema. Drie wedstrijden in de week is te gek. Stel je eens voor: zondag reizen door Europa, maandag trainen, dinsdag wedstrijd, woensdag reizen, donderdag wedstrijd, vrijdag trainen, zaterdag wedstrijd en dan dus weer reizen. Het is bijna onmogelijk om ons goed voor te bereiden op de tegenstanders.
Mijn hoop is dat de Belgische, Duitse en Nederlandse bond de speelschemas gaan veranderen want het is beter voor de competitie, resultaten in Europa maar ook voor de nationale teams.
In topcompetities zoals Spanje spelen ze maar twee wedstrijden per week. Daar is er veel tijd om de tegenstander te bestuderen. Hierdoor worden deze competities zo sterk. Uiteraard hebben ze ook meer geld en kunnen ze spelers aantrekken die de fundamentals beter beheersen. Maar talent zonder werk levert niets op. Het gaat altijd om talent plus werk. In een team met alleen harde werkers kun je wel de chemistry vinden om te winnen.
Het team uit Girona ken ik erg goed, het is een team met een groot budget en spelers die anderhalf miljoen verdienen. De coach was vroeger mijn coach. Het is een goede mogelijkheid om ons team te tonen en ze te laten merken dat wij met trots spelen en voor iedere positie vechten. Ik wil dat men in Europa over ons praat. De laatste twee jaar werd er veel over EiffelTowers gesproken maar ze hebben nooit de tweede ronde gehaald.
Het is zeker dat onze tegenstanders taai zullen zijn maar zolang zij denken dat wij niet taai zijn kunnen we ze verrassen. We hebben vijf procent aan mogelijkheden maar dat is onze honderd procent en dat is dus veel.
Vijfendertig minuten waren we close met Joventut en maar acht puntjes achter. Dat geeft al aan dat we geen slecht team zullen zijn.
De man Joseph Claros Canals
Ik ben geboren in Badalona, homecity van Joventut, een stad waar het basketball leeft en belangrijk is. Mijn positie was meestal point guard maar door mijn fysieke bouw ben ik meer een 2.
Mijn stijl van spelen is vergelijkbaar met hoe ik train: vol met agressie en hoge intensiteit. Als speler wilde ik meer dan alleen winnen. Genieten was erg belangrijk voor mij. Je kan genieten door de dingen goed te doen.
Basketball was mijn hobby naast de studies Politiek en Geschiedenis. Politiek heb ik afgemaakt, geschiedenis niet.
Nadat ik een blessure opliep tijdens een promotiewedstrijd ben ik gestopt. Tijdens die wedstrijd brak door een elleboog mijn kaak op drie plaatsen. Twee maanden heb ik niet kunnen praten en at ik alleen nog maar vloeibaar voedsel.
In de tijd dat ik zelf speelde coachte ik al jeugdteams. Ik ben op een gegeven moment verhuisd naar de Verenigde Staten. Daar werd ik assistent-coach bij de North Missisouri State University in de NCAA. Vervolgens werd ik bondscoach van El Salvador waarmee we tweede werden in Centraal-Amerika, na Panama. Een moeilijke periode want het was precies twee jaar na de burgeroorlog. Ik leefde daar met bodyguards. Er waren zoveel wapens, dat is nergens zo gebruikelijk.
We konden maar eenmaal per dag trainen vanwege die situatie. Ik probeerde mijn spelers te pushen maar niet te veel. Iedereen vocht er om te overleven en als je dat ziet realiseer je pas dat het leven oneerlijk is. Mensen krijgen niet altijd wat ze verdienen. Ik kan daardoor heel slecht tegen mensen die goed verdienen maar amper iets doen. Er waren mensen die maar vijf euro nodig hadden om hun gezin te eten te geven. Wat een contrast met mijn tijd in Amerika waar de limousines klaar stonden voor de spelers na een training.
Vervolgens Twee jaar Puerto Rico waar we tweemaal op rij de competitie wonnen. Daarna een jaar Mexico waarin de finale verloren ging. In Venezuela haalde ik de kwartfinales van de Zuid-Amerikaanse Champions League. Vervolgens weer een jaartje Mexico, weer in de finale, weer verloren. Daarna was ik een jaar werkzaam als assistent-coach bij Indiana in de CBA. De toenmalige coach is nu coach bij de Golden State Warriors in de NBA.
Naast assistent-coach was ik in deze tijd ook scout voor Tau Ceramica Vittoria. Voor deze Spaanse topclub hield ik de NCAA 1, NCAA 2, NCAA 3, CBA en de NBA in de gaten. De spelers in de NBA waar ik vooral naar keek waren de spelers met blessures. Alleen deze spelers waren betaalbaar voor Tau. Het was een goede ervaring om te doen.
Vervolgens ging ik terug naar Mexico, voor de derde maal de finale gehaald en weer verloren.
Het kwam zeker niet door mij dat we driemaal verloren. Ik heb wel tweemaal gewonnen in Puerto Rico. Maar een finale werd ontsierd door een vechtpartij in de eerste wedstrijd. De Amerikanen in ons team waren zo bang geworden dat ze alle drie de volgende dag vertrokken. De vijf andere wedstrijden speelden we met drie mensen minder. Vervolgens brak er in wedstrijd drie weer een vechtpartij uit maar ditmaal met het publiek. De tegenstander wilde daardoor alleen nog maar spelen zonder publiek en dat geschiedde de laatste wedstrijden.
Na Mexico vier jaar in de Spaanse LEB waarbij eerst twee jaar bij Galicia en daarna bij Tarragona. Vervolgens twee jaar CAB Madeira in Portugal.
Bij de Portugese ploeg won ik in mijn eerste jaar de beker en de achtste finale van een Europees toernooi. Jaar daarop zelfs de kwart finales gehaald en bijna de Final Four.
We waren het derde team van alle sporten in Portugal die zo ver was gekomen in een Europees toernooi. Het hockey- en voetbalteam van FC Porto waren de eersten.
CAB Madeira is een kleine club met een begroting van enkele tonnen gelegen in een plaatsje van rond de 20.000 inwoners. We hadden een klein budget en we moesten veel trainen omdat we zeker niet de beste ploeg uit de competitie waren. Ik heb veel van spelers moet wisselen. In totaal zijn er vijftien spelers vervangen omdat ze niet in mijn visie pasten. Ze hadden niet de mentaliteit die ik van spelers verwacht.
Nu werk ik in Groningen maar het reizen heb ik nooit een probleem gevonden. We riskeren elke keer een boel en mijn enige excuus voor mijn vrouw is dat ik wil winnen. Het gaat niet alleen om het geld en het winnen. Zo zijn mijn vrouw en ik altijd samen, hebben sinds kort een kleine. Belangrijk is dat wanneer je je eigen land verlaat dat niet doet om het een beetje rustig aan te doen. Ik kan mijn tijd niet verspillen en daarom push ik mezelf maar ook het team om te winnen. Ik ben naar Nederland gekomen om te winnen. Landstitel en tweede ronde Uleb Cup zijn de goals voor dit seizoen.
Elke keer als ik ergens begin teken ik een contract voor een seizoen. Voor mij is het nooit een probleem want ik kan wel twintig keer op rij een contract voor een seizoen tekenen. Sommige coaches willen zekerheid maar als het niet goed loopt wordt je toch voortijdig ontslagen. Zij voelen zich veilig met zon contract en ik voel me veilig voor een jaar.
Ik vertrouw volledig op mijn werk en zoals in Mexico heeft me dat daar drie jaar gehouden. Je coacht daar met een niet verzekerd contract. Dat contract had ik ook helemaal niet nodig om me veilig te voelen. Ik ben een persoon die bij de dag leeft.
Morgen is na vandaag, als je vandaag al veel werk hebt. Stel je eens voor hoe druk je het morgen hebt, laat staan overmorgen! Het is onmogelijk om te voorzien wat er in de komende drie dagen gaat gebeuren. Daarom blijf ik realistisch en denk ik alleen na over de volgende wedstrijd.
Groningen
Via mijn scout vernam ik dat de club een coach zocht. Vanwege de geboorte van onze kleine had ik een jaar niets gedaan. Ik vond het wel een goede optie om te doen. Mijn eerste contacten verliepen via Robert Vos en Albert van der Ark. Eerst heb ik samen met Albert spelers gerekruteerd binnen het budget van rond de vijf ton.
Ondanks dat we binnen onze mogelijkheden hebben gezocht blijven we een team met een kleiner budget en dus minder getalenteerde spelers. Geen excuus maar we zullen daarom hard moeten werken.
De situatie lijkt heel sterk op die van Madeira en de andere clubs waar ik heb gewerkt. Maar ik heb ook nooit het beste team gehad behalve misschien in Puerto Rico. Aan het eind gaat het toch om 5-tegen-5, zelfde bal, 2 baskets, geen geklaag en het is helemaal aan de spelers.
Ik heb de spelers gezien en ik geloof in ze. Ik denk ook dat we zeer competitief zullen zijn. Ik zal mijn spelers net zolang pushen tot het moment dat ze het zelf doen. Doe ik dat niet dan bereiken we onze doelen niet. We hebben geen keuze.Ik bied spelers geen keuze, dan kiezen ze altijd de makkelijkste. In basketball is dat dan meestal ook de slechtste keuze.
Eenmaal aangekomen waar zijn beide personen welkevertrokken en moet ik me aanpassen aan een nieuwe situatie. Dat zal uiteindelijk zeker lukken. Ik probeer te voorkomen dat dit effect heeft op het team. Hier wil ik gewoon de play-offs winnen en dat kost tijd en geduld.
Een belangrijke factor bij het winnen is het publiek. Mijn spelers zullen het publiek moeten pushen en andersom. Zeker bij belangrijke wedstrijden of in de play-offs kan dit een factor zijn die bepaald dat je wint of verliest. Ze moeten voelen dat ze ook hebben gewonnen. Men komt niet alleen om de wedstrijd te bekijken maar om samen met ons te winnen. De 2.000 mensen die nu gemiddeld op de tribunes zitten moeten er 4.000 worden.
Samen met Albert van der Ark heb ik spelers gezocht. De huidige selectie bestaat niet uit eerste keuzes. In die zeven maanden dat we bezig waren met het zoeken hebben we meer dan 400 spelers gezien. Er was zelfs een dag dat ik thuis kwam met 250 dvds. Op een gegeven moment hadden we een selectie van 12 mensen en die zijn we nader gaan volgen. Sommigen wel drie maanden.Op een gegeven moment geef je aan dat je geïnteresseerd bent. Vervolgens gaat die speler met het aanbod op zak naar een betere league.
Ik ben blij met de groep die ik nu heb. ondanks dat het niet de eerste keuzes zijn, zijn het wel goede keuzes voor ons. Tot het moment van de eerste dag is alles open. Je kan op dvds niet het karakter van de speler zien en daar kom je pas op de eerste dag achter.
Nu ik ben begonnen met de ploeg wil ik dat we niet te verslaan zijn. Ik ben gekomen om de finale te halen. Ik was teleurgesteld over de nederlaag tegen Joventut. We waren zo dichtbij maar hebben toch verloren. Ik weet dat er verschillen zijn in spelers en budget dus daar hoor je mij niet over. Dat is van te voren allemaal bekend en daar kun je op anticiperen.
Voor mij was het geen bijzondere wedstrijd maar voor het publiek een prachtige kans om spelers te zien waar over dertig jaar nog over gepraat wordt. Vergelijkbaar met spelers zoals Petrovic en Sabonis nu.