Onlangs hadden wij een interview met de coach van Hanzevast Capitals. Wij presenteren in drie artikelen een weerspiegeling van het uur durende interview met Pep Claros. Deel 2 over de coach zelf en zijn geschiedenis als coach. Volgende week publiceren wij het verhaal over hoe hij bij Hanzevast Capitals is gekomen. Wij stellen het niet op prijs dat er zonder toestemming stukken worden overgenomen en elders gepubliceerd. Wij staan alleen het plaatsen van de url naar het artikel toe. Ik ben geboren in Badalona, homecity van Joventut, een stad waar het basketball leeft en belangrijk is. Mijn positie was meestal point guard maar door mijn fysieke bouw ben ik meer een “2”.
Mijn stijl van spelen is vergelijkbaar met hoe ik train: vol met agressie en hoge intensiteit. Als speler wilde ik meer dan alleen winnen. Genieten was erg belangrijk voor mij. Je kan genieten door de dingen goed te doen. Basketball was mijn hobby naast de studies Politiek en Geschiedenis. Politiek heb ik afgemaakt, geschiedenis niet. Nadat ik een blessure opliep tijdens een promotiewedstrijd ben ik gestopt. Tijdens die wedstrijd brak door een elleboog mijn kaak op drie plaatsen. Twee maanden heb ik niet kunnen praten en at ik alleen nog maar vloeibaar voedsel. In de tijd dat ik zelf speelde coachte ik al jeugdteams. Ik ben op een gegeven moment verhuisd naar de Verenigde Staten. Daar werd ik assistent-coach bij de North Missisouri State University in de NCAA. Vervolgens werd ik bondscoach van El Salvador waarmee we tweede werden in Centraal-Amerika, na Panama. Een moeilijke periode want het was precies twee jaar na de burgeroorlog. Ik leefde daar met bodyguards. Er waren zoveel wapens, dat is nergens zo gebruikelijk. We konden maar eenmaal per dag trainen vanwege die situatie. Ik probeerde mijn spelers te en maar niet te veel. Iedereen vocht er om te overleven en als je dat ziet realiseer je pas dat het leven oneerlijk is. Mensen krijgen niet altijd wat ze verdienen. Ik kan daardoor heel slecht tegen mensen die goed verdienen maar amper iets doen. Er waren mensen die maar vijf euro nodig hadden om hun gezin te eten te geven. Wat een contrast met mijn tijd in Amerika waar de limousines klaar stonden voor de spelers na een training.
Vervolgens Twee jaar Puerto Rico waar we tweemaal op rij de competitie wonnen. Daarna een jaar Mexico waarin de finale verloren ging. In Venezuela haalde ik de kwartfinales van de Zuid-Amerikaanse “Champions League”. Vervolgens weer een jaartje Mexico, weer in de finale, weer verloren. Daarna was ik een jaar werkzaam als assistent-coach bij Indiana in de CBA. De toenmalige coach is nu coach bij de Golden State Warriors in de NBA. Naast assistent-coach was ik in deze tijd ook scout voor Tau Ceramica Vittoria. Voor deze Spaanse topclub hield ik de NCAA 1, NCAA 2, NCAA 3, CBA en de NBA in de gaten. De spelers in de NBA waar ik vooral naar keek waren de spelers met blessures. Alleen deze spelers waren betaalbaar voor Tau. Het was een goede ervaring om te doen. Vervolgens ging ik terug naar Mexico, voor de derde maal de finale gehaald en weer verloren.
Het kwam zeker niet door mij dat we driemaal verloren. Ik heb wel tweemaal gewonnen in Puerto Rico. Maar een finale werd ontsierd door een vechtpartij in de eerste wedstrijd. De Amerikanen in ons team waren zo bang geworden dat ze alle drie de volgende dag vertrokken. De vijf andere wedstrijden speelden we met drie mensen minder. Vervolgens brak er in wedstrijd drie weer een vechtpartij uit maar ditmaal met het publiek. De tegenstander wilde daardoor alleen nog maar spelen zonder publiek en dat geschiedde de laatste wedstrijden. Na Mexico vier jaar in de Spaanse LEB waarbij eerst twee jaar bij Galicia en daarna bij Tarragona. Vervolgens twee jaar CAB Madeira in Portugal. Bij de Portugese ploeg won ik in mijn eerste jaar de beker en de achtste finale van een Europees toernooi. Jaar daarop zelfs de kwart finales gehaald en bijna de Final Four. We waren het derde team van alle sporten in Portugal die zo ver was gekomen in een Europees toernooi. Het hockey- en voetbalteam van FC Porto waren de eersten. CAB Madeira is een kleine club met een begroting van enkele tonnen gelegen in een plaatsje van rond de 20.000 inwoners. We hadden een klein budget en we moesten veel trainen omdat we zeker niet de beste ploeg uit de competitie waren. Ik heb veel van spelers moet wisselen. In totaal zijn er vijftien spelers vervangen omdat ze niet in mijn visie pasten. Ze hadden niet de mentaliteit die ik van spelers verwacht. Nu werk ik in Groningen maar het reizen heb ik nooit een probleem gevonden. We riskeren elke keer een boel en mijn enige excuus voor mijn vrouw is dat ik wil winnen. Het gaat niet alleen om het geld en het winnen. Zo zijn mijn vrouw en ik altijd samen, hebben sinds kort een kleine. Belangrijk is dat wanneer je je eigen land verlaat dat niet doet om het een beetje rustig aan te doen. Ik kan mijn tijd niet verspillen en daarom ik mezelf maar ook het team om te winnen. Ik ben naar Nederland gekomen om te winnen. Landstitel en tweede ronde Uleb Cup zijn de goals voor dit seizoen. Elke keer als ik ergens begin teken ik een contract voor een seizoen. Voor mij is het nooit een probleem want ik kan wel twintig keer op rij een contract voor een seizoen tekenen. Sommige coaches willen zekerheid maar als het niet goed loopt wordt je toch voortijdig ontslagen. Zij voelen zich veilig met zo’n contract en ik voel me veilig voor een jaar. Ik vertrouw volledig op mijn werk en zoals in Mexico heeft me dat daar drie jaar gehouden. Je coacht daar met een niet verzekerd contract. Dat contract had ik ook helemaal niet nodig om me veilig te voelen. Ik ben een persoon die bij de dag leeft. Morgen is na vandaag, als je vandaag al veel werk hebt. Stel je eens voor hoe druk je het morgen hebt, laat staan overmorgen! Het is onmogelijk om te voorzien wat er in de komende drie dagen gaat gebeuren. Daarom blijf ik realistisch en denk ik alleen na over de volgende wedstrijd.
foto: Arnold Meijer